De cultuur van Schotland verwijst naar de patronen van menselijke activiteit en symboliek geassocieerd met Schotland en het Schotse volk. Sommige elementen van de Schotse cultuur, zoals een afzonderlijke nationale kerk, zijn wettelijk beschermd, zoals overeengekomen in het Verdrag van de Unie en andere instrumenten. De Schotse vlag is blauw met witte saltire en vertegenwoordigt het kruis van Sint-Andreas.
SCHOTS RECHT
Schotland behoudt de Schotse wetgeving, zijn eigen unieke rechtssysteem, gebaseerd op het Romeinse recht, dat kenmerken van zowel het burgerlijk recht als het gewoonterecht combineert. De voorwaarden van unie met Engeland bepaalden het behoud van afzonderlijke systemen. De barristers worden advocaten genoemd en de rechters van het hooggerechtshof voor civiele zaken zijn ook de rechters voor het hooggerechtshof voor strafzaken. Schotse wetgeving verschilt van het common law-systeem van Engeland. Vroeger waren er verschillende regionale rechtsstelsels in Schotland, waaronder de Udal-wet (ook wel allodail of odal law genoemd) in Shetland en Orkney. Dit was een directe afstammeling van de Oud-Noorse wet, maar werd in 1611 afgeschaft. Desondanks hebben de Schotse rechtbanken de suprematie van de udal-wet erkend in enkele eigendomszaken zo recent als in de jaren negentig. Er is een beweging om de udal-wet naar de eilanden te herstellen als onderdeel van een deconcentratie van de macht van Edinburgh naar Shetland en Orkney. Verschillende systemen gebaseerd op de gewone Keltische wet overleefden tot de jaren 1800 ook in de Hooglanden.
LITERATUUR
Drie geweldige mannen van de Schotse literatuur: bustes van Burns, Scott en Stevenson. De vroegste bestaande literatuur geschreven in wat nu Schotland is, werd gecomponeerd in Brythonic-toespraak in de zesde eeuw en is bewaard gebleven als onderdeel van de Welshe literatuur. In de volgende eeuwen was er literatuur in het Latijn, onder de invloed van de katholieke kerk, en in het Oud-Engels, gebracht door Anglische kolonisten. Toen de staat Alba zich vanaf de achtste eeuw ontwikkelde tot het koninkrijk van Schotland, was er een bloeiende literaire elite die regelmatig teksten in zowel het Gaelic als het Latijn produceerde, die een gemeenschappelijke literaire cultuur met Ierland en elders deelden. Na de Davidiaanse revolutie van de dertiende eeuw overheerste een bloeiende Franse taalcultuur, terwijl Noorse literatuur werd geproduceerd uit delen van de Scandinavische nederzetting. De eerste overleefde hoofdtekst in Early Scots-literatuur is de epische Brus van de veertiende-eeuwse dichter John Barbour, die werd gevolgd door een reeks van volkstalige versies van middeleeuwse romans. Deze werden in de vijftiende eeuw door Scots-proza-werken samengevoegd
